امید اکنون عزادار است

او مُرد تا مفهومی که داشت شکل می گرفت در نطفه از بین برود

او مُرد تا مکتبی قبل از شکل گرفتن نابود شود

او مُرد و بسیاری از ماها راه خود را کج خواهیم کرد، هرچند مطمئن نیستم که این انحراف از آنچه پی گرفته بودیم اتفاق بدی باشد یا نباشد

یولی اشتک آشنای نزدیک من نبود که از مرگش ناراحتی عمیقی داشته باشم اما از آن جهت که او پیشروی یک روش فوق العاده بود مرا سخت تحت تاثیر قرار داد. روشی  که می گفت توانایی انسان بیشتر از چیزی ست که تاکنون کشف شده و هر انسان تلاشگری را  برای حرکت بیشتر به جسارت و گستاخی فرا میخواند.

همیشه وقتی تصمیم به کاری بزرگتر از توان فعلی ام  می گرفتم که همه مرا از آن باز می داشتند کارهای بزرگ انسان های بزرگی چون آناتولی بوکریف و یولی اشتک این امید را در دل امثال من بوجود می آورد که هر کاری با تلاش و برنامه ریزیِ درخور، شدنی‎ست.

اما وقتی به این فکر می کنی که یولی اشتک هم می تواند بمیرد... او هم می تواند در محاسبات اشتباه کرده باشد... او هم می تواند مثل آناتولی در مقابل قدرت طبیعت تسلیم مرگ شود...پشتت می لرزد.

--------
پی نوشت:
کاش با حسادت ها و تنگ نظری ها در مورد صعود سرعتی اش به جنوبی آناپورنا به سیر فعالیت های آرام و منطقی او هیجان وارد نمی کردند...