بچه‌ای که گریه نمی‌کند پستانش ندهند

اخبار و رسانه‌ها خبر تعطیلی دو هفته‌ای کشور را با آب و تاب تکرار می‌کنند. اما اگر لیست مشاغلی که از این تعطیلی مستثنا شده‌اند را از نظر بگذرانید متوجه می‌شوید که عملا هیچ محدودیتی اعمال نشده این تنها یک خبر صوری است و صرفا کارکرد تبلیغاتی دارد. 

حقیقت تلخ این است که کشور امکان تعطیلی مشاغل به دلیل وضعیت نامطلوب اقتصادی را ندارد. این موضوع مختص ایران نیست و تقریبا در تمام کشورهایی با شرایط اقتصادی مشابه ایران تعطیلی و محدودیت عملی‌ای برای کرونا اعمال نشده است. از طرفی نارضایتی مردم از حاکمیت به حدی رسیده که هر تصمیم حاکمیت (حتی موارد مثبت نادر) مورد اعتراض قرار می‌گیرد. از جمله اینکه چرا دولت برای بالارفتن آمار مبتلایان و مرگ و میر کرونا چاره‌ای نمی‌کند. (اگرچه ماه‌هاست که آمارهای اعلامی نه فقط در ایران که تقریبا در همه جهان دست مایه سیاست بازی‌های دولت ها و ابزاری برای کنترل و جهت‌دهی جوامع شده).

در اثنای این سیاست بازی‌ها اما آنچه غیرقابل تحمل است ظلم و اجحافیست که به برخی مشاغل از جمله حوزه ورزش شده و مصداق دقیقی از ضرب المثل ترکی "آغلامیانا ممه یوخ" شده است. (بچه ای که گریه نمی‌کند پستانش ندهند).

تحقیقاتی که در مورد مکان‌های موثر انتشار ویروس کرونا شده اماکن ورزشی را جزو محل هایی با ریسک کم ارزیابی می‌کنند اما دیوار کوتاه جامعه ورزشی او را تبدیل به حیات‌خلوت سیاستمداران کرده‌است. اینکه فعالیت ورزشی امری غیرضروری، حاشیه‌ای و تفننی‌ست پارادایمی غلط است که با طولانی شدن محدودیت های ناشی از کرونا عرصه را به فعالان این حوزه تنگ کرده و زندگی بسیاری را تحت تاثیر جدی قرار داده است. به طوری که تا نیاز به حرکتی نمایشی برای مبارزه با کرونا لازم شود جاده گاوازنگ را می‌بندند انگار که کوهپیمایی عصرگاهی کوهنوردان در دامان این کوه خطری بیشتر از مسافرت‌های غیرضروری جاده‌های شمال دارد که همچنان بدون محدودیت در جریان است.

خود من در هفته‌های ابتدایی شیوع کرونا هرگونه فعالیت کوهنوردی و تمرین‌های مرتبط را تعطیل کردم با این امید که این تعطیلی یکی‌دو ماه بیشتر طول نخواهد کشید. اما برای کسی که ورزش کردن برایش بخشی از زندگی او و چیزی بیش از یک تفنن و تفریح است تعطیلی هشت ماهه بسیار جانکاه شده است. بخصوص که امورات غیرضروری و پرخطر دیگر بدون تعطیلی در جریان هستند تحمل این سختی را سخت‌تر می‌نماید.