نگاهی به اولین صعود زمستانی K2

کار بزرگ نپالی‌ها اگرچه عظیم و در خور ستایش است مخصوصاً با جنبه‌های حاشیه‌ای آن که تقریباً مورد توجه همه هم قرار گرفت (یعنی فریاد بلند شرپاها بر تحقیر و تبعیض صدساله برعلیه‌شان).

 اما در بکارگیری تعابیری چون "بزرگترین چالش قرن بشر" و جملاتی از این دست حضور اغراق را حس می‌کنم. چالش بزرگ قرن برای بشریت شاید عبور از کهکشان باشد! حتی در حوزه کوهنوردی هم می‌توان سبک و سیاق پیشروان کوهنوردان جهان را در جاهای دیگری جست.

 صعود زمستانه کی دو مهم بود از آن منظر که نقطه پایانی بود بر پروژه دیرمانده بشر از گذشته. پروژه‌ای که در دوره تقدم اعداد بزرگ بر کیفیت‌های بزرگ در مغز انسان جوانه زده بود و حالا با چند ده‌سال تاخیر به پایان رسید. پروژه‌ای که متاثر از رقابت کشورها برای انجام یک ماجراجویی بزرگ بعد از جنگ جهانی دوم بود و با مقاصد ملی‌گرایانه تبلیغ می‌شد.

 حقیقت این است که توجه به قللِ صرفا بلند در دنیای نوین کوهنوردی از مرکز توجه به حاشیه رفته و نگاه آن‌را به صعودهای با کیفیت‌تر بدون در اولویت قرار دادن ارتفاع قله معطوف کرده است. میدانم که این دقیقا بر عکس آن چیزیست که بر جو و ذائقه جامعه کوهنوردی ایران حاکم است این را می‌توان ازتعداد فالوررهای ایرانی فاتحان هشت‌هزاری‌ها در مقایسه بادیگر کوهنوردان صعودهای فنی جهان‌و پای ثابت جشنواره‌ها دید، که شاید بتوان  آن را از اثرات مدیریت دولتی کوهنوردی دانست (که همین موضوع هم در جهان نادر و کمیاب است و کمتر کشوری برای کوهنوردی‌اش فدراسیونی مثل ورزش‌های دیگر بوجود آورده و آن را مدیریت می‌کند.)

 وقتی بجای کلاب‌ها و انجمن‌ها مدیریت دولتی بر فعالیتی چون کوهنوردی سیاست‌گذاری می‌کند نتیجه‌اش رسوخ سیاست‌های کلان حاکمیت سیاسی آن کشور بر بند‌بند اندیشه کوهنوردان آن کشور خواهد شد. هم‌این‌گونه است که کج‌رفتاری‌های حاکمان سیاسی ایران در تزویر و فساد (که این‌روزها بیش از هر زمان دیگری به چشم می‌آید) را می‌توان در جامعه کوهنوردی این کشور هم دید.

پی‌نوشت:
من تجربه و سواد بالایی در این رشته ندارم اما در حد دانسته‌هایم می‌توانم بفهمم که چنین صعودی چقدر می‌تواند دشوار باشد و علی‌رغم موضوع صحبتم سعی کردم حتی اندکی از عظمت این صعود نکاهم. در نهایت این صعود بزرگ و این تلاش تیمی عظیم شرپاهای قدرتمند نپالی و شرکت سون‌سامیت شایسته تحسین و تبریک است (هرچند نزدیک تر به آنچه در جهان شاهد بودیم و نه به اندازه اغراق ایرانی‌ها) و امیدوارم نگاه به روز تر به کوهنوردی در جهان زودتر از آنچه پیش‌بینی می‌شود بین کوهنوردان ایرانی پذیرفته شود.