مسابقات سنگنوردی گرجستان

26 می تا 1ژوئن تورنمنت سنگنوردی گرجستان برگزار شد و با چند مدال رنگین برای سنگنوردان کشورمان به پایان رسید.

نکته‎ای که از لحظه‎ی برگشت به طور مستمر ذهن مرا به خود مشغول کرده مظلومیت سنگنوردان و به طور کلی بیشتر ورزشکاران ماست (نگفتم همه آنها چون فوتبالیست‎ها واقعا در این مورد استثنا هستند).

نمایشی که بچه‎های ما در این مسابقات از خود نشان دادند تقریبا همه بینندگان مسابقه را تحت تاثیر قرار داده بود. سعید صفری، سبحان اقوامی، محمد خانزاد، فرزانه شهروی، سعید قربان‎زاده و سولماز عشقی همگی آنقدر خوب بودند که تحسین همه را برانگیزند اما تفاوت سرعت دوثانیه‎ای علی نجفی با قهرمان معروف گرجی (جاپاریتزه) و صعود بی‎نظیر محمد سلطانی وقتی بارها از من سوال میشد مگر او چند سالش است و من با لبخند می گفتم 16! و دیدن تعجب آنها مرا بیش از هرچیز ذوق‎زده می کرد.

و خوشحال بودم که فقط ذوقم را می‎دیدند و افسوسم را از نگاهم نمیخواندند.
افسوس اینکه علی روزی 16-17 ساعت برای چندرغاز کار می‎کند و عصرها تن خسته خود را به تمرین می‎رساند تا خود را نزدیک سطح 1 جهان بالا نگه دارد.

افسوس اینکه محمد با این سن کمش بیشتر از دو ماه است که تک و تنها دارد با کفش سنگ سوراخ شده و دلار 7 تومنی و کلی مشکلات دیگر میجنگد و حتم دارم حتی در برگشت کسی به استقبال او  ومدال خوشرنگش نخواهد آمد، شاید اصلا هیچ مسئولی در جریان قهرمانی او نباشد.

افسوس اینکه چقدر این محمد و سعید و فرزانه و سولماز و خیلی اسم‎های دیگر محجوب و قوی هستند و نگاه تحسین برانگیز آن‎وری‎ها را بر می‎انگیزند اما محبت و حمایت این وری ها را نه