همه آیند و باز ...باز روند... تویی که می مانی.

در یازدهمین سالگرد تولد این وبلاگ هنوز به نوشتنِ آن مشتاقم.

چه روزهایی که  مطالب را روی قله ها، و چه شب هایی قبل از خواب در چادر، یا روی یال ها و حتی وسط دیواره ها و در میان زمین و آسمان با اشتیاق بر روی کاغذ یادداشت کرده ام و به محض دسترسی به اینترنت اینجا نوشته ام. چه درد و دل ها که کرده ام و چه اتفاقات خوب و بد مختلفی را با شما و در میان سطور جاری این وبلاگ تجربه کرده ام.

قبول دارم که همچو سال‎های گذشته با دقت و حرارت کافی نمی‎نویسم و تنها به ثبت نوشته‎های رسمی از قبیل گزارش برنامه‎ها و اطلاعیه‎ها بسنده می کنم؛ که البته دلیل آن بر هیچ‎کس پوشیده نیست وجود شبکه های اجتماعی ای که وظیفه اطلاع رسانی های سریع و انعکاس عکس و پست های روزمره را انجام می دهند.
به زعم من اما این دلایل برای بستن وبلاگ و نقل مکان به نرم‎افزارهای ارتباط جمعی جدید اما ناپایدار کافی نیست. شبکه‎های اجتماعی رایج و پررونق امروز اگرچه با امکانات بسیارِ خود عده بیشتری را جلب کرده‎اند اما همچنان در موضوعِ بسیار مهم «مرجع بودن» و «تحت جستجوی اینترنتی قرار گرفتن» ضعف دارند. بنابراین مهم است که وبلاگ های خود را به عنوان مرجع اصلی مطالب خود حفظ و از شبکه های اجتماعی برای انعکاس مطالب آنها بهره بگیریم.

همچنین نمی توانم ناراحتی‎ام را از متروک شدن وبلاگ‎های خوبی که سالها خواننده‎شان بوده و پیگیری‎شان را کرده ام پنهان کنم.

از دیگر دلایل من برای اصرارِ بر نوشتن در وبلاگ، اصالت و پایداری آن است همان چیزی که در "وی‎چت" و "وایبر" و "فیسبوک" نبود و قطعا در "تلگرام" و "اینستاگرام" نیز نخواهد ماند.

همه آیند و باز ...باز روند... تویی که می مانی.

از اینکه پس از یازده سال هنوز اینجا را می خوانید خوشحالم و حضورتان را در سالروز تولد «وبلاگ آیاز»  پاس می‎دارم.