اين درددل خودماني

یک هفته از بازگشت ما از صعود زمستانی دیواره آزادکوه نگذشته بود که با استناد به دو عکس  و یک ویدئوی کوتاه (که تنها مدیای منتشر شده از برنامه آ‎ن‎هم نه رسمی که در صفحه‎ای شخصی و با انگیزه و حس و حال شخصی بودند) کلیت برنامه زیر سوال رفت. هرچند این حرکت و انگیزه‎ی صاحبش برای جامعه کوهنوردی ما بسیار آشنا بود اما نمیشد از اعضای جوان تیم که اغلب به فضای جامعه کوهنوردی کشور و اتفاقات مسبوق به سابقه آن آشنایی نداشتند انتظار نشنیدن و تحت تاثیر قرار نگرفتن داشت.

قبل از آن‎که گزارش، عکس  یا حتی توضیحی ارائه شود حکم شد که صعود از دهلیز صورت گرفته و بنابراین نام آن "صعود دیواره" نیست، عکس ها که به تدریج منتشر شد موضوع عوض شد، این‎بار ثابت گذاری و بعد اولین نبودنِ این صعود و ....و ... که بالاخره گزارش برنامه و تصاویر آن ارائه شد.

ظاهرا همه‎ی تلاش ها برای عدم انتخاب این برنامه در جشنواره صعودهای برتر صورت می‎گرفت اما دریغ که انگیزه‎ی اعضای تیم از اجرای این برنامه فراتر از انتخاب شدن در این جشنواره بوده و اصولا منطقی به نظر نمی رسد که کسی چنین صرف هزینه و وقت و ریسکی را برای به دست آوردن یک عنوان زودگذر به‎‌ جان بخرد. با احترامی که به این جشنواره و برگزار کننده‎گان آن قائلم و وجود آن‎را برای ایجاد انگیزه و دوام شور کوهنوردی های شاخص کشور لازم و موثر می دانم اما باید عرض کنم که آنچه ما طی لحظات سخت و لذتبخش دوران تمرین، حین برنامه و درآن شب های پرغوغا در زیر شلاق تندباد و چادرهای خمیده و اشک های روی قله به‎دست آوردیم با هیچ عنوان و جایزه ای قابل قیاس نیست.

فرد طرح کننده‎ی این مسائل هرچند ظاهرا یک نفر با انگیزه‎های مشخص و آشنا برای جامعه کوهنوردی ما بود اما می‎شد ردِپای مخالفت‎ها و ناراحتی‎های شخصی و بعضا حتی با انگیزه‎های خنده دار اِتنیکی را در تقویت و تحسین ایشان دید و تاسف خورد.

در همین راستا بود که چرایی قرارگیری این برنامه در لیست صعودهای کوهنوردی جشنواره و نه در بخش دیواره‎ی آن مطرح شد؛  جواب مشخص بود: 

آنچه در ایران به نام "کوهنوردی" معروف می‎باشد معادل کلمه "آلپینیسم" است و به‎نظر می‎آید "کوهنوردی" آن طور که از نامش برمی‎آید یعنی "نوردیدن کوه ها" و نه "دیواره ها" که اینطور نیست! در واقع "صعود قله های بلند"ی که در خلال آن "یخچال‎ها"، "دیواره‎ها در زمستان" و "مسیرهای ترکیبی" هم صعود می‎شوند "آلپینیسم" نام می‎گیرند. به همین دلیل است که صعود نانگاپاربات  و ماکالو با دیواره هایشان یا جنوبیِ آناپورنا یا رخِ شمالیِ آیگر یا زمستانی دیواره‎ی علم‎کوه در زمره "آلپینیسم" (کوهنوردی) و نه "بیگ‎وال" یا "اسپورت کلایمبینگ" (دیواره‎نوردی یا صعودهای ورزشی)  قرار می‎گیرند.

مطمئن نیستم که معدود جوانان فعال در عرصه کوهنوردی، زیر حجمه‎ی فشارهای اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و با این ضربه های انگیزه کُش تا کی بتوانند به فعالیت ادامه دهند اما شکی ندارم که تلاش های منفی، بر علیهِ ته مانده‎ی انگیزه کوهنوردان جوان کشور و سکوت محافظه کارانه صاحبنظران ادامه خواهد داشت و هیچوقت از پا نخواهند نشست.

صعود مصنوعی...